Sinds een jaar doe ik met Team B1 mee aan eRacing wedstrijden in de Zwift Racing League. De eerste serie van dit voorjaar deden we het als team heel goed. Er werd gewonnen en we pakten karrenvrachten aan punten onderweg. Dat resulteerde in een mooie derde plaats in het eindklassement. Voor mijzelf was het wat minder. Iedere week finishen, ver onder de middenmoot. Dat was niet wat ik er van had verwacht, omdat ik weet dat er meer inzit. Het kwam er gewoon niet uit dat was soms wel frustrerend.

Begin september hadden we als team een real life meet-up in de omgeving Driebergen-Amerongen, een trainingsritje als voorbereiding op het ZRL najaarsseizoen. Wat begon als een heerlijk rustige rit, ontaarde al vrij snel in een soort van koers met demarrages, kop over kop volle bak rijden met renners in de chasse patatte. Het normaal zo vredige en rustige Gelderse landschap werd wreed verstoord door een stelletje losgeslagen liefhebbers die een wedstrijdje ver plassen niet konden weerstaan. Nadat we als lookalike profs volle bak over de Grebbedijk van Wageningen naar de voet van de Grebbeberg zijn gekoerst, wordt er even gestopt. Als de stofwolken om ons heen zijn neergedaald spreek ik mijn twijfel uit over het meerijden in de B categorie en dat ik erover nadenk om terug te stappen na categorie C. Unaniem wordt mijn twijfel van tafel geveegd en wordt ik “gedwongen” te blijven, omdat ik bij de B hoor en mijn tijd wel komt… “Het zaadje is gepland”

28 september, de eerste race van het nieuwe seizoen. De TTT. Ik ben er klaar voor. Ik heb goed getraind en heb er zin in. Helaas weer een tegenvaller: vlak voor de start een Zwift drop-out en het lukt niet om nog op tijd in het startvak te staan, DNF of beter gezegd DNS. Getergd en gebrand op een beter resultaat gaan we door. De wedstrijden die volgen gaan steeds beter. Het lukt om in de middenmoot te finishen en de laatste paar wedstrijden zit ik mee in de kopgroep. Helaas niet tot het einde, maar er is progressie en het gevoel dat het snel een keer echt gaat lukken erbij te blijven tot het einde is goed voor het moraal.

Race 6, de Koninginnerit. De zwaarste race van deze competitie. Bij het maken van het wedstrijdoverzicht werd ik wel wat bang, wat een horrorparcours. De verhalen van de mannen die de route al in wedstrijd verband hadden gereden maakte het er niet veel beter op. Ik besloot om de verkenning van het parcours een dag eerder te doen dan de gebruikelijke maandagavond, om zo iets meer rust te hebben voor de race. Dus op zondagmorgen, samen met m’n trainingsmaatje Jan Veerhoek op verkenning. Man, wat een zwaar parcours. Op en af, nergens rust, maar ik voelde ook dat het me beter lag dan ik had verwacht. Ik sprak uit snode plannen te hebben en een top 10 klassering werd mijn doel.

Dinsdag half 7 's avonds de warming-up. Ik besluit om het anders te doen dan anders en haak aan in de groep van de pace partner. Geen blokjes op FTP, geen sprintjes, maar een 'easy ride' en 'ordinair drops' innen en om 7 uur direct het startvak in om zo ver mogelijk van voren te staan. Lekker van de fiets, dubbele espresso er in, een gelletje klaarleggen voor tijdens de race, nog even rekken en strekken en ontspannen.

19.30 uur, vlak voor de start. We gaan eraan beginnen. Ton Ippel zegt: “Jacob, jij moet gewoon volle bak gaan voor de punten op de Yorkshire KOM en dan gewoon bijblijven zo lang het gaat en dan uitrijden.” Simpeler kan een plan niet zijn.

De start is goed. Direct met de eerste mee richting de KOM. Aan de voet wat van achter beginnen en dan volle bak naar voren rijden. Hoppa, snelste tijd! 20 puntjes in de pocket en deel 1 van het plan was afgevinkt. Nu mee zitten. Er ontstaat een kopgroep van 20 tot 25 man en wij zitten er met 5 man bij. Rondje voor rondje wordt de kopgroep kleiner en kleiner en naarmate de race vordert kwam er een supergevoel naar boven. Ik was goed, eindelijk. Een sterke start, ik zat mee in de kopgroep, voelde me ijzersterk op elke klim, geen pijn in de benen. Dit zijn dagen van goud.

De laatste ronde. Een kopgroep van nog maar 11 man, met 4 man van BEAT en ik zat erbij. Een top 10 klassering zat er dus in. Deel 2 van het plan ook afgevinkt. Nog steeds had ik dat super sterke gevoel in de benen en hoor mezelf zeggen: "Op de laatste klim, 3 kilometer voor de streep val ik aan". Vanuit Barendrecht klonk met dat lekkere accent van Ton: "Nee man gek, dat kan helemaal niet. Gewoon wachten en sprinten.” Hij had gelijk. Het was een plan wat zwaar overmoedig en totaal onmogelijk is, maar ja, als niks te verliezen hebt, kan je alleen maar winnen. En als je niet vaak in die positie komt, dan moet het mooi en meeslepend, dus ik ga voor alles of niks. 1e of 10e... who cares.