“Mede dankzij BEAT heb ik in korte tijd al vele grenzen, heel gesoigneerd, verlegd en tevens is mijn bikepacking uitrusting nu al aardig gegroeid.  Maar ik ben nog niet klaar, dit smaakt naar meer! Op naar nieuwe en grotere ultra ritten. See you during the Moonlit Miles!”

Deze twee Belgische helden hadden nog een extra dimensie toegevoegd aan hun Strikhedonia400: zij reden deze ultra-rit namelijk om geld in te zamelen voor het Aureliènfonds. 

Robbert neemt je kort mee in hun ervaring: “De voorbereiding van deze tocht begon reeds lang op voorhand. Doordat we de filmpjes van BEAT hadden bekeken, begonnen we goed voorbereid aan onze uitdaging en hielp het om de stress te reduceren. Op 1 mei klokslag 15u vertrokken we. Aan de Strikedonia-uitdaging koppelden we nog een mooi doel dat mensen nauw aan het hart ligt, het Aurélienfonds. De Lokerse Schepen van Sport gaf het startsignaal en weg waren we!”

“Vóór het beruchte weekend reden we al vele ritten samen en hierdoor voelden we elkaar ook perfect aan. Het was een rit waarin we elkaar volledig blindelings vertrouwden en aanvoelden wanneer en waar we elkaar moesten ondersteunen. Het is een speciaal moment wanneer je de nacht inrijdt, maar vooral het moment als de hemel lichtjes blauw begint te kleuren is nog veel specialer. Er breekt een nieuwe dag aan en je beseft dat je het bitterste van de nacht overleefd hebt. Want ’s nachts rijden, mag je niet onderschatten. We hebben op dat moment geleerd dat door te zwijgen je ook nog communiceert met elkaar.”

“Een nieuwe dag brak aan: de zon kwam op en net op dat moment begaven wij onszelf op de Kinderdijk. Van zo’n prachtig tafereel, word je als mens toch even stil. Echt genieten!

Supporters volgden ons via een digitale tracking van Wahoo en konden zo online supporteren of even langs de weg en niet enkel bij start en finish. Daar droegen ze ons een warm hart toe! Toen we 2 mei terug arriveerde op de markt in Lokeren, stonden enkele mensen te applaudisseren voor onze aankomst en neergezette prestatie. De 400 km is binnen, missie geslaagd, maar vooral het moment dat je doorhebt dat echte vriendschap nog bestaat!”

Zaterdag 1 mei, 11.55 uur. De eerste selfies bij de Dom van Utrecht worden gemaakt. Het markeert het begin van een net-geen-20-uur-durende epische nachtelijke tocht naar de Dom van Aken. En terug. Want de dames en heren van BEAT Cycling hebben bedacht dat het wel leuk is om 400 kilometer door de nacht te fietsen.

 

Wout en ik, Leon, staan niet geheel gelijk en eerlijk in het spel. Mijn partner in crime, Wout, is namelijk stiekem al een ultracyclist. Hij heeft Parijs-Brest-Parijs gefietst en maakte zich vorig jaar, tevergeefs, klaar voor de transcontinental – een idiote miljoenkilometertocht door het vasteland van Europa. Die ging door corona dat jaar niet door, maar dit jaar hebben ze ‘m vooralsnog gepland voor de komende zomer. De route? Van Brest, Frankrijk naar Thessaloniki, Griekenland. Met checkpoints in Roubaix en de Stelvio. De gekken.

Terug naar de dag van onze noeste arbeid. Voor mij was deze tocht een ontmoeting met mijn nachtelijke fietsgeesten. Normaal gesproken ben ik iemand die elke vierkante meter in de omgeving tot zich neemt en daar urenlang naar kan kijken en over filosoferen. Grote vraag is dus; wat doet mijn hoofd als er precies niets te zien is?

 

De eerste honderd kilometers gingen verdacht soepel. De wind stond in onze rug, dus voordat we het wisten zaten we al in de buurt van asperge- en aardbeienland: Oost-Brabant. Met mezelf had ik afgesproken dat ik maar eens in het uur op mijn Wahoo mocht kijken hoe ver we reeds gereden hadden – een spelletje dat mijn compagnon consequent probeerde te dwarsbomen door uit het niets te roepen “wow, moeten we nog ZO ver?” – maar het werkte voor mij uitstekend. Door de km/h uit het beeld te halen kon ik me focussen op mijn hartslag en mijn cadans. De gedachte dat ik dit echt gemakkelijk uren kon volhouden nam steeds stelliger een plekje in mijn hoofd. So far, so good.

Gespreksonderwerpen waren er nog legio toen we rond de klok van piepers op tafel, richting de Duitse grens reden om aldaar even de Akense dom aan te tikken met een selfie. Deze dom, overigens echt een aanrader – prachtige gothische gekkigheid op elke vierkante meter, markeerde het begin van onze terugtocht. Via de Vaalseberg (de Duitse gravelklim-kant) reden we de verlaten hoofdstraat van Vaals in om aldaar een paar pizza’s te nuttigen. Tot hier heb ik het fantastisch overleefd door zakjes poeder van Maurten, dadelrepen van Nakd en kinderfruitknijpzakjes aardbei-banaan.

Het hielp me dat we een mentaal bewust omslagpunt hadden gekozen: stoppen als het donker wordt zodat we kunnen omkleden en bewust de nacht infietsen. De eerste kilometers vielen me zwaar in de Limburgse heuvels, dus dat was voor het eerst even aanpoten. Eén voor één gingen de LED-lichten van de plasmatv’s in de woonkamers uit naarmate wij meer richting het noorden gingen.

 

Pas rond een uur of één ’s nachts kwam voor mij de eerste mentale tegenslag: de grootschalige saaiheid van de regio Midden-Limburg. Er was niets te zien, we reden immer gerade aus en dat steeds langzamer (het is lastig soepel en snel door de bochten te vliegen als je niet ziet of het een fietspad betreft of een slootje). Gelukkig hadden we ons voorbereid op dit moment met: een JBL-speaker vol drum and bass knallers. Lang verhaal kort: het tempo van deze muziek ligt tussen de 160 en 180, lees: een perfecte cadans van 80-90.

 

Op een verschrikkelijke hobbeldijk langs de Maas na was de nachtelijke route ook nog eens een perfecte afwisseling tussen slaapdorpjes en vlammen op Brabantse snelfietspaden waar de helderheid van lantaarnpalen zich automatisch aanpassen als je er langsfietst. Een laatste koffiestop buiten ’s Hertogenbosch om ons extra te wapenen tegen de vrieskou en voor we het wisten fietsten we langs de bekende appel- en peerkwekers van de Betuwe. Na het laatste obstakel, de brug bij Vianen met tegenwind, in het vertrouwde Utrecht. 424 kilometers. Van Dom tot Dom tot Dom. 16 uur en 37 minuten fietstijd. In totaal alles binnen 20 uur.

 

Al met al viel de ultrafietstocht mij alleszins mee. Ik had natuurlijk een ervaren rot als partner waardoor je altijd in je hoofd hebt dat jij de zwakste schakel bent – een fijne gedachte als je het mij vraagt, want het ligt aan jou of je het niet haalt. Zoek van tevoren op waar de 24-uurs tankstations zitten en anders welke waterpunten je passeert. Wat mij betreft zit de crux ‘m in het tempo en vooral het negeren ervan. Rijd een cadans en snelheid die je hartslag en spieren prima aankunnen. Combineer dat met genoeg goed voedsel en een regelmatig cafeïneshot en je fietst zo de hele wereld rond.

Rest mij nog één essentiele vraag: zegt men “strike-donia”, of “strik-he-donia” en zo ja waarom?

Uiteindelijk hebben ruim 150 members deelgenomen aan de Strikhedonia (400 of 200km). Een aantal van hen hebben hun ervaringen, grootste mentale dip en meest gelukzalige moment gedeeld op het Challenger Platform. Neem er snel een kijkje!