Shopping Cart

Strijdend ten onder in Bredene Koksijde Classic

Topsport  /  3 Min  /  door Thijs Verkuil

In de derde uitdaging van het seizoen is het de BEAT wegploeg niet gelukt zo prominent in beeld te rijden als in de vorige wedstrijden. In zeer snelle en zware koers op het voor ons hoogste niveau, werd net de slag gemist voor de juiste ontsnapping.

Foto: Belgium Sport Shots

De koers begon direct heel snel. Met de wind in de rug werd er in het eerst koersuur een gemiddelde van rond de 56 kilometer per uur aangetikt. Mede daardoor was de volledige heuvelzone al achter de rug, voordat de eerste live beelden te zien waren. In de heuvelzone gooiden meerdere renners knuppels in het hoenderhok, waardoor de koers direct was geopend. Een kopgroep van dertien renners, daarachter achttien achtervolgers en daarachter het peloton met onze renners.

In het peloton bleven onze renners lang het kopwerk verrichten, maar kregen weinig steun van de andere ploegen, mede omdat zij een mannetje mee van voren hadden. Strijdend tot aan het einde heeft de ploeg kopwerk gedaan in het peloton, maar het mocht niet baten. De kopgroep bleef vooruit en het was Tim Merlier die na Le Samyn en GP Monseré nu ook won in de Bredene Koksijde Classic. Yoeri Havik kwam als eerste BEAT renner over de streep. Hij werd zesde in de pelotonsprint en eindigde uiteindelijk als vijfendertigste, twee plaatsen voor Yves Coolen. 

“Bij de tweede passage van de Kemmel, zaten Piotr en ik net vijf à zes plaatsjes te ver”


"We konden ons plan vandaag niet helemaal uitvoeren", blikt Yoeri Havik terug op de koers. "Het was op de heenweg wel echt veel wind mee, heel chaotisch. In de heuvelzone reden de sterkste renners weg en wij misten net de slag. Wij hebben daar achter gereden voor wat we waard waren en hebben als conti-team toch nog redelijk laten zien toen we peloton uit elkaar reden."

Ook Yves Coolen kijkt redelijk tevreden terug op de koers: "Een pittig dagje, maar we hebben het hoogst haalbare er uit gehaald en daar ben ik tevreden over. Bij de tweede passage van de Kemmel, zaten Piotr en ik net vijf à zes plaatsjes te ver om mee te springen. We hadden gedacht dat het met de tegenwind nog bij elkaar zou komen en we hebben nog wat geprobeerd om er iets van te maken in de achtervolging, maar dat zette helaas geen zoden aan de dijk.

DELEN: