“Fietspad over de Afsluitdijk drie jaar dicht” kopte de NOS een maand geleden. 1 April, geen grap, zou de dag zijn waarop het fietspad zou sluiten. Nog geen uur later besloot ik een Facebook-evenement online te zetten genaamd “Rondje IJsselmeer voor het te laat is”, waarbij ik al mijn fietsvrienden uitnodigde om samen met mij deze prachtige, maar vooral ook lange tocht nog één keer te fietsen. Ik ben Erik Mus, gepassioneerd hobbyfietser die niet bang is voor een uitdaging.

Toen ik dit evenement online zette was ik net een maand weer begonnen met wielrennen. In de zomer heb ik de Styrkeprøven gefietst, een ééndagstocht van Trondheim naar Oslo, 540 kilometer lang. Hier had ik toch wel wat pijntjes aan over gehouden en dat, in combinatie met een nieuwe baan, zorgde ervoor dat wielrennen voor enige tijd niet mijn hoogste prioriteit was.

Er was dus werk aan de winkel. Een tocht van 266 kilometer is natuurlijk niet niks. Ik had het geluk dat BEAT mij hierin steunde. Als onderdeel van het BEAT the Classics Test Team kreeg ik een flink pakket om mij voor te bereiden op de tocht. Zo ben ik tegenwoordig onder andere trotse drager van een mooie BEAT outfit en laat ik mij navigeren en motiveren door de Wahoo Element Bolt.

Afgelopen zondag was het moment daar. De laatste kans om dit prachtige rondje te fietsen. Zo’n 40 man had aangeven mee te gaan. Ik had de groep in drie groepjes ingedeeld om zo samen, maar ook veilig deze tocht te kunnen rijden. Vanaf 7:30 uur waren we allemaal welkom bij Maats Cycling Culture. Deze winkel aan de van Woustraat in Amsterdam ging speciaal voor ons open als verzamel- en vertrekpunt.

Met om 8:00 uur het vertrek hoopte ik rond 11:45 uur wel aan het einde van de afsluitdijk te zijn. Door de sterke wind bleek dit wat optimistisch. Deze 110 kilometer gingen in zo’n 27 kilometer per uur, met vooral de laatste 20 kilometer voor de afsluitdijk als struikelblok. De drie groepen waren elkaar onderweg tegengekomen en niet meer uit elkaar gegaan. Met de wind schuin tegen kon ongeveer 15 van de 40 man uit de wind rijden. Het was dus strijden voor een fatsoenlijke plek.

Niet iedereen in de groep was even ervaren dus ik had mij opgeofferd om de mensen die er aan de achterkant af wapperden terug de groep in te duwen. In mijn hoofd had ik het doel gesteld dat iedereen het einde van de Afsluitdijk zou halen. Hiervoor was de tocht immers georganiseerd. Toen dit leek te mislukken, omdat ik maar één persoon tegelijk terug kon duwen ben ik op kop van het peloton gaan rijden om de snelheid eruit te halen. Dit met het vooruitzicht dat de dijk dichtbij was, en we hier de wind vol tegen zouden krijgen. Eenmaal op de dijk ging het weer gesmeerd. De beste fietsers reden op kop en de rest zat heerlijk uit de wind. Ook ik kon even uitpuffen. Grappig was dat de Afsluitdijk eigenlijk een behoorlijk saai stuk is. Het is één lange rechte weg met daarnaast een drukke weg en dan oneindig water. Een uur lang is het zicht vrijwel hetzelfde.

Na de gezamenlijke lunch aan het einde van de Afsluitdijk gingen we opnieuw in drie groepen, ingedeeld op snelheid, verder. Ik zat zelf in de middelste en grootste groep. Met de wind in de rug schoot het heerlijk op. Zonder echt ons best te doen reden we de hele tijd rond de 40 kilometer per uur. Het tijdschema in mijn hoofd leek weer steeds realistischer en het leek er zelfs op dat de volledige groep het einde zou gaan halen, tot het moment dat een derailleur het begaf. Gelukkig waren we in de buurt van Workum, waar we de renster zonder zorgen bij het station konden achterlaten.

Enige tijd later reden we het oude vissersdorpje Urk binnen. Vlakbij de vuurtoren troffen we ineens de mannen van de eerste, snellere groep uitrustend op een muurtje. Zij bleken elkaar met snelheden rond de 50 kilometer per uur flink het snot voor de ogen te hebben gereden. Na een korte pauze vervolgden we de tocht samen. Hierna verliep alles redelijk soepel, op een paar lekke banden na.

Na eigenlijk de hele dag braaf met elkaar te hebben gefietst besloot ik om op de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal, in de slotfase van de tocht, een keer aan te zetten. Hier bleken wel meer mensen zin in te hebben. Al snel was het ieder voor zich en vormden we zo’n drie groepen. Aangezien ik zowel de aanstichter, als de organisator van de tocht was, voelde ik mij ergens wel verantwoordelijk om de groep weer bij elkaar te krijgen. Ondanks mijn inzet lukte het niet om het gat zelf dicht te krijgen, gelukkig was de sluis bij Muiden open en kon iedereen daar weer aansluiten.

Met de hele groep reden we Amsterdam in en dronken we op het terras van Roeicentrum Berlagebrug nog een biertje. Het was een prachtige tocht. Op slechts één uitvaller met materiaalpech na heeft iedereen de finish gehaald! De komende drie jaar kunnen we dit rondje helaas niet rijden, maar ik heb mij door Radio 1 laten verleiden om over drie jaar ook een openingstocht te organiseren. Bij deze zijn jullie uitgenodigd!