Vorige keer in mijn blog schreef ik over het gekke stuurtje van Jan-Willem van Schip. Maar wat is nou eigenlijk de reden dat Jan-Willem met zo’n stuurtje wil rijden? Er is maar 1 antwoord op: Aerodynamica! 

Oké, heeft dat dan zoveel invloed? Heel simpel: Ja! 

Kunnen jullie je de tweede plek van Piotr Havik vorig jaar in Halle-Ingooigem nog herinneren? Op 750 meter was er een valpartij, Piotr maakte een slimme move er omheen en kon achter Dries de Bont aan om te achtervolgen. Uiteindelijk kwam Piotr ongeveer 6 meter tekort op de finish. 

Als we al deze data gaan bekijken en doorrekenen kom je er achter dat Piotr een goed geventileerde helm op had, volle bak aan het knallen was en daardoor niet 100% op zijn houding lette. Niet zo gek met 750 meter aan 60km/h gemiddeld na zo’n lange koers. Maar nu komt de crux: als Piotr zijn aerohelm op gezet had én zijn hoofd had ingetrokken had hij 22 meter gewonnen in die inspanning die hij moest doen naar de finish. Reken dat terug naar 650 meter, had hij 18 meter gewonnen, wat betekent dat hij makkelijk op tijd op het wiel van De Bont gekomen was en nog tijd had om te herstellen voor een sprint. Had hij gewonnen? Geen idee, ik weet niet hoe rap De Bont is na zo’n koers, maar hij was in ieder geval in de situatie geweest om te sprinten.

In bovenstaande voorbeeld noem ik expres het intrekken van Piotr zijn hoofd. De meeste winst in aerodynamica vind je namelijk in de houding. Dat is exact de reden dat we op een tijdritfiets rijden als dat toegestaan is. Deze houding maakt het soms wat lastiger om vermogen te leveren, maar het gaat niet om wie het hoogste vermogen kan leveren. Het gaat om wie als eerste bij de finish is en dus de hoogste snelheid had. Op het vlakke gaat het dus niet zozeer om watt per kg, maar om watt per CdA, oftewel watt per luchtweerstand.

In het verleden dachten we altijd dat het frontaal oppervlakte leidend was voor de aerodynamica, maar dat blijkt niet helemaal het geval te zijn. De stroomlijning blijkt belangrijker te zijn dan alleen het frontaal oppervlak. Kijk je naar de racefiets houding dan maak je een grote parachute doordat je met jouw armen naar voren zit en voorover gebogen zit met de romp. Deze parachute kun je kleiner maken door de romp lager te laten komen en door de armen smaller te houden.

Dit is juist wat we willen bereiken: De romp lager, ellebogen gebogen en de armen en ellebogen smal. Maar dat is niet iets wat je kunt bereiken op een 'normale' racefiets. Denk bijvoorbeeld eens aan de vermaarde 'supermanhouding' van Graeme Obree. Om het met de woorden van Jan-Willem te zeggen: Hij heeft "het aerospel" uitgespeeld. Hij heeft een racefiets specifiek voor die houding gebouwd en is de persoon waarop alle UCI regels voor tijdritfietsen gebaseerd zijn. Dit is wat wij willen doen "het aerospel" op een hoog level spelen, liefst tegen de eindbaas.

Als je goed gaat kijken naar hoe je bovenstaande zou willen bereiken, moet je de armen ver weg en smal maken. Op een frame van 60 lijkt het dat je ver weg zit, maar als je goed gaat kijken zit je met een 12cm stuurpen al snel in een hoek van 90 graden met de ellebogen. Deze hoek willen we dus juist groter maken, zorgen dat de romp horizontaal is en het hoofd uit het frontaal profiel verdwenen is.

De exacte maten ga ik je uiteraard niet vertellen, maar de conclusie is dat we dus een vet lang stuur nodig hebben om dit te doen. Zo lang dat die simpelweg niet op de markt zijn, zelfs niet als je de langste stuurpen die je kunt vinden gebruikt en we die zelf moeten laten ontwikkelen. Gelukkig heeft onze partner XLC dit super opgepakt en zijn met de tekeningen die ik met Jan-Willem gemaakt heb de fabriek ingedoken.

Hoe zit het dan met het sturen van de fiets? Daar gaan we volgende keer op verder!