Verliezen is vaak een eenzame bezigheid. Je gaat voor het hoogste, je hebt al je kaarten erop gezet en je haalt het (net) niet. Dat doet pijn en iedereen kan het zien. Afgelopen week werd er door BEAT renners gewonnen, maar ook verloren. Deze column gaat over hoe we hier vanuit communicatieperspectief mee omgaan.

Het communiceren over winst is wezenlijk anders dan het communiceren over de jammerlijk verloren wedstrijd. Voor het BEAT contentteam zijn er drie scenario's waar we rekening mee houden:

Oh, die zoete smaak van twee keer een wereldrecord verbeteren op het wereldkampioenschap baanwielrennen in Berlijn. Winnen is fijn en roept enthousiasme op. Daar wil je bij horen. Winnen is makkelijk vanuit communicatie perspectief. Een tekstje, foto, tweet, blog of post, het maakt niet uit wat, de duimpjes en de likes zijn gegarandeerd.

Wielrennen is veel meer verliezen dan winnen. Laurine van Riessen bijvoorbeeld, afgelopen week tijdens het WK baan. In de sprint voor een stunt zorgen door Mathilde Gros uit te schakelen om daarna strijdend ten onder te gaan tegen de latere winnaar Emma Hinze. Of in de Keirin in een vroeg stadium tegen de baan worden gekwakt door een mede rijdster. Een puik toernooi rijden en toch met lege handen vertrekken. Sport verloopt vaak niet zoals we dat vooral hadden gehoopt en bedacht. 

Er moet veel worden gecommuniceerd over wedstrijden waar het net niet lukt. De onvoorspelbaarheid maakt de sport mooi, dat is waar de mensen voor komen, de communicatie gaat over dit gevecht. Strijden inspireert.

Soms heb je echter je dag niet, lukt het gewoon niet, een complete off-day. Je start een wedstrijd en na de eerste windstoten vind je jezelf terug in de derde waaier. Je kijkt om je heen en je denkt, damn, het is al klaar. Je wil wel, maar je benen en hoofd lopen vol. Het overkwam een aantal van onze wegrenners afgelopen zaterdag in de Ster van Zwolle. 

Vanuit communicatie oogpunt is deze het moeilijkst. Wat doe je? Leg je de vinger op de zere plek en vertel je dat een renner of (deel van) de ploeg door het ijs is gezakt, en val je daarmee je eigen renners af die vol fighting spirit aan de wedstrijd waren begonnen? Of moet je ze juist in bescherming nemen? Durf je ze een camera onder de neus te duwen vlak na de aankomst om de eerste, rauwe reactie op te vangen en die dan ook nog te publiceren?

Als BEAT zijn we hierin nog lerende en zoeken we nog naar de juiste aanpak. De essentie is echter wat mij betreft dat we als BEAT een club zijn, met leden, en dat deze leden het recht hebben dat we het eerlijke verhaal vertellen. Niet alleen als we winnen, of als we vechtend ten onder gaan maar juist ook als het op een dag even net niet lukt, of compleet niet. Dat is een verhaal dat mij enorm interesseert en ik denk dat ik daarin niet alleen sta. Deden we dat goed afgelopen weekend in Zwolle? Mwah, kan beter wat mij betreft.

Dat gaat niet van de ene op de andere dag. We moeten de renners meenemen in het idee dat we dit meer en meer gaan doen, en verwachten. We moeten daarvoor ook een veilige omgeving voor de renners zijn, want het gaat niet over afrekenen of met de vingers wijzen. Juist een renner die zich kwetsbaar opstelt en zijn eerlijke verhaal vertelt mag vervolgens van ons verwachten dat we met zijn allen om hem/haar heen gaan staan, want, hee, je bent en blijft wel onze renner hè. Juist dan moet onze trots overheersen. 

Groots winnen is makkelijk, maar groots verliezen is een uitdaging.